தீ மிதித்தல் அலகு குற்றுதல் அருளா அல்லது அறிவியலா? [fire walking is science or devotion?]

தரையில் நாம் நடந்து செல்லும் போது ஒரு சிறிய நெருப்புத் துண்டை மிதிக்க நேர்ந்தால் அது வலியினை ஏற்படுத்தி பின் கொப்பள‌ங்களையும் போட்டுவிடும். ஆனால் எமது சைவ ஆலயங்களுக்கு சென்று பார்த்தால் தீ மிதிப்பு என்பது வருடா வருடம் நிகழ்கின்ற ஒரு வைபவமாக காணப்படுகின்றது. இது எவ்வாறு சாத்தியம் என்று வினவுகையில் கடுமையான நோன்பு, மனக்கட்டுப்பாடு, இறையன்பு, என்றெல்லாம் சொல்லுகிறார்கள் பக்தர்கள். ஆலயங்களில் தீ மிதிப்பு மட்டுமல்ல இதுபோன்ற பல நிகழ்வுகள் நடைபெறுகின்றன; உதாரணமாக தீச்சட்டி ஏந்துதல், நெஞ்சு முதுகு வாய் போன்ற உறுப்புக்களில் அலகு அல்லது ஊசி குற்றிக்கொண்டு காவடி எடுத்தல். நெஞ்சை நெகிழ்த்தும் இவ்வாறான வேண்டுதல்களை உடல்வலிமையோடு நிறைவேற்றக் காரணமாய் இருப்பது இறைவனது அருளா? மருளா? அல்லது அறிவியலா?

சைவசித்தாந்தம் கூறும் பல ஆன்மீகவாதிகள் கூட இவ்வாறான சடங்குகளுடன் முறன்படுகையில், இன்னும் எம்மில் பலர் இதுபோன்ற‌ மூட பழக்க வழக்கங்களில் இருந்து மீண்டெழ விரும்பாமல் இருக்கின்றார்கள். இந்து மதம் வலியுறுத்தும் அன்புடமையும் அதன் கோட்பாடுகளும் ஒரு பொழுதும் இதுபோன்ற சடங்குகளை (வேண்டுதல்) ஆதரித்ததில்லை என்று கூறும் ஆன்மீக வாதிகளால் இறைவனின் அருள் என்றவாதத்தை முன்வைக்க இயலாமையால் மருள் என்ற பதத்தின் மூலம் சிலர் இதை விழக்க முற்படுகின்றார்கள். மருள் என்பத்ற்கு தன்னை மறந்த நிலையினைக் குறிப்பிடுகின்றார்கள். அதாவது சாம்பிராணிப்புகை, ஆடல், பாடல், உடுக்கை ஒலி ஆகியவற்றால் மனம் தன்னை மறந்த ஒரு நிலையை அடைகிறது. இதனையே சிலர் சாமி வந்து ஆடுது (கலை ஆடுதல்) என்றும் அவர்களின் மனதில் உள்ள எண்ணங்களின் பிரதிபலிப்பினாலேயே ஆத்தா, முருகன், காளி என்றும் கூறுகின்றார்கள். இவ்வாறு மருள் நிலையில் இருப்பதனால் இவர்கள் அதிகம் வலியை உணராதவர்களாக காணப்படுகிறார்கள் என்பது சைவசித்தாந்த வாதிகளின் கருத்து.

தீ மிதித்தல் காவடி எடுத்தல், அலகு குற்றுதல் போன்றவற்றை யாரும் செய்யலாம் இவை அருளும் அல்ல மருளும் அல்ல எல்லாம் அறிவியலை அடிப்படையாக கொண்டவை என்று நிரூபித்திருக்கிறார்கள் பல பகுத்தறிவாளர்கள். சிந்தனை என்பது மனித குலத்திற்கு மட்டும் உரித்தான சொத்து அதன்மூலமாகத்தான் மனிதனால் மூட நம்பிக்கைகளை அழித்து அறிவியலை வளர்க்கமுடியும். அறிவியல் கண்கொண்டு இத்தகைய வேண்டுதல்களையும் சம்பிரதாயங்களை உற்றுநோக்குங்கள். பக்தர்கள் தம் காலாலே நெருப்பை உழக்குகிறார்கள் ஆனால் தம் உள்ளங்கையால் நெருப்பை ஏந்துவதில்லை மாறாக சட்டி ஒன்றினுள் மண்ணை இட்டு பின்பு நெருப்பினை ஏந்துகிறார்கள் உண்மையாகவே அவர்களுக்கு அருள் அல்லது மருள் இருப்பின் அவர்களுக்கு கையிலே சட்டி எதற்கு? அதற்குள் மண் எதற்கு? நேரடியாக கையாலே நெருப்பை ஏந்தலாமே? தொடர்ந்து நெருப்பை கையிலே வைத்திருக்கும் பொழுது கை சூடாகி தீ காயங்கள் ஏற்பட்டுவிடும். ஆனால் தீ மிதிப்பில் இவ்வாறு நடப்பதில்லை ஏனெனில் கால் எந்த இடத்திலும் தொடர்ந்து நிலைத்து நிற்பதில்லை. விரைவாக இடம் மாறிக்கொண்டே இருப்பதால் காலில் சூடேறாமலும் காயங்கள் ஏற்படாமலும் இருக்கின்றது. சமனான உயத்திற்கு பல ஆணிகள் குற்றப்பட்ட காலணியை அணிந்தும் சிலர் வேண்டுதல்களை நிறைவேற்றுகிறார்கள். இங்கே பல ஆணிகள் கூர் மையாக இருந்தாலும் கூர்முனைகள் சமனான உயரத்தில் அதிக அளவான மேற்பரப்பை பாதங்களுக்கு வழங்குவதால் இவை காலிலே குத்தமாட்டாது என்பது அறிவியலாகும். இதே தத்துவம் தீ மிதிப்பிற்கும் பொருந்தும் ஏனெனில் தனி ஒரு நெருப்புத்துண்டை பாதங்களில் மிதிக்கும் போது காலில் நெருப்பு கடுமையாக சுடுகிறது. ஆனால் அதிக பரப்பளவில் நெருப்புத்துண்டை பரவவிடும் பொழுது காலானது (பாதங்கள்) எந்த ஒரு நெருப்புத்துண்டையும் ஆழமாக அழுத்துவதில்லை இதனால் காலிற்கும் நெருப்புத்துண்டிற்கும் இடையிலான தொடுகை நலிவாகவே இருக்கும். மேலும் தீ மிதிப்பிற்கு முன்பு விறகுக்கட்டைகள் வெந்து தணலாகமாறும் வரை எரிப்பார்கள் அதன் பின்பு அடித்து நொறுக்கி ஒரே மட்டப்படுத்துவார்கள் (மேடு பள்ளம் இல்லாமல் சமப்படுத்துதல்) இறுதியாக விசிறுவதன் மூலமாக நெருப்பின் மீதுள்ள நீற்றினை (சாம்பலை) அகற்றுவார்கள். ஏனெனில் சாம்பல் இருப்பின் அது காலில் ஒட்டிக்கொண்டு அது காலுக்கு அதிக சூட்டினை வழங்கும் என்பதாலாகும்.

 Source: http://viduthalai.periyar.org.in/20100307/news07.html

இப்படியெல்லாம் பேச்சளவிலே சொல்லலாம் ஆனால் இதை செய்துகாட்ட முடியுமா என் நீங்கள் கேட்கமுடியும். ஆம் பெரியார் பகுத்தறிவுப்பாசறையில் இருந்து வந்த தோழர்கள் இவற்றை மக்களுக்கு செய்துகாட்டி மூடப்பழக்கவழக்கங்களுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டார்கள். மற்றும் ஒரு பதிவில் அலகு குற்றுதல் தொடர்பாக விரிவாக எழுதுகிறேன். தொடரும்…

Alivetamil blog

http://www.alivetamil.blogspot.com/

Categories: பகுத்தறிவு